Üç beş yeni foto çektim.
Ve akabinde uzun süredir yazmak istediğim bir konu vardı. Nihayet onu dile getirmek istiyorum. Ortaokul döneminde sınıfımızda bir kız vardı. Dört yada beş kardeşlerdi. tam hatırlamıyorum. kendisi evin en küçüğüydü. Bunun ablaları abisi ateist, din tanımayan umarsız kişilikli şahıslardı. Ve bu kızda o zamandan aynı onların yolundan giden bir değişik tipdi.Benim hiç bir zaman sorumun olmadı, iyi anlaşırdım. ben herkesle iyi anlaşırım. bir kavgamız problemimiz olmadı hiç bir zaman. Hatta ben o yaşlarda dilim döndüğünce birşeyler anlatmaya çalışırdım. bir keresinde yurtdışındaki akrabalarının gelirken domuz eti getirdiğinden ve kendisinde ondan yediğinden bahsetmişti. bunu bize anlatırken, başka bir arkadaş '' kızım çok iğrençsiniz onu yemek çok günaah'' demişti. buda ''naapim ben çok açtım yedim'' deyip baya bir gülmüştü. bense sadece bakakaldım. ve çok sinirlenip orayı terk ettim. dakikalarca midem ağzıma gelmiş ve çok hiddetlenmiştim. o zaman araya çok soğukluk girmişti. ve bu kızın geleceğinin hiçte iyi olmayacağı hissi sarmıştı beni. ki biz o zaman 12-13 yaşlarındayız. ve aradan 10 yıl geçti. geçen sene,facem daha vardı o zamanlar, bu kızın face'ine bir göz atmıştım. Ve gerçekten balığın baştan koktuğunu o zaman daha iyi anladım. dini inanç kısmına aynen şöyle yazmış ''kandırmıyorum kendimi''...Yazık sana be arkadaşım.
Gerçekten çook yazık.
Face kullanmıyorum uzuun süredir. acaba kimbilir şimdi ne hallerdesin.
Ve acaba sen şimdi kendini nelerle kandırıyorsun.??
Rabbim kimseyi sapıtmasın, kimseyi nefsinin oyuncağı etmesin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum, düşünce, ne dersen artık...